Uit 't Copy van Clason

5 februari 2021 Er was eens

Sneeuwengeltje

Ik wandel elke dag. Wel steeds op een ander tijdstip. Op vrijdagmiddag is het meestal rustig onderweg en kom ik bijna niemand tegen. Op een vergaderende vrouw na.

En iemand in de verte.

Die persoon daar ver weg beweegt zijn armen steeds omhoog en omlaag. Achter hem – of is het een haar? – zie ik de belofte van sneeuw in de lucht. Het is wellicht de reden dat ik moet denken aan een oefening voor het maken van een sneeuwengel.

Er bestaat immers ook zoiets als droogzwemmen.

In deze uitgestrekte polder duurt het elkaar daadwerkelijk passeren soms heel lang. Dat doen we nu bijna.

De man, dat zie ik nu, heeft voortdurend zijn armen op en neer bewogen. Daar stopt hij mee. Hij dribbelt op de plaats. Kijkt achter mij. En rent weg.

Snel naar huis, vermoed ik. Klaar voor duizenden engeltjes in de sneeuw.

Hij wel.

 

Leave a comment

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.