Present
Mijn mond is droog. Nog erger. Mijn tong zit aan mijn gehemelte geplakt.
Zou iemand het zien dat mijn knieën een eigen leven leiden? Dat ze trillen. Net als mijn handen en straks natuurlijk ook mijn stem? Het podium ziet er zo hoog uit. Als ik maar niet val. Stel je voor dat ik val.
O mijn god, ik ga natuurlijk vallen.
Ze steekt een duim naar me op. Ik knik terug. Glimlach snel als ik haar ongerustheid zie. Alsof ik wil zeggen: “Het gaat allemaal goed komen. Natuurlijk. Ja joh… Ik en mijn grote mond. Net van school, weet alles hoor. Dit? Eitje. Dat kan ik wel.”
Het is zover. Daar sta ik. Op het podium. Het publiek kijkt me aan. Hoe lang kijk ik terug? Het is te stil, ik kuch. Mijn handen bibberen als ik naar de steekwoorden kijk.
“Zo”, zeg ik. Ik kuch nog eens.
“Welkom bij de training ‘Presenteren kun je leren’.”
Leave a comment