Jip en Janneke
“Ik ben ouder”, zegt ze.
Hij snuift. “Ja, een beetje maar.”
“Nee”, zegt ze. “Echt stukken ouder. Negen maanden.”
Hij peutert aan zijn nagel.
“Lust je rijst?” vraag ik. “Dat eten we vanavond.”
Hij kijkt naar haar en zij trekt een vies gezicht. “Zeg maar nee”, adviseert ze. “Dat lust je toch niet.”
“Jawel hoor, zegt hij en tegen haar: “Anders moet ik thuis eten.”
“ Weet je wat”, beslis ik, “ik maak wel poffertjes. Dat is een beter afscheidsdiner.”
Na een uurtje staat hij bij de deur.
“Nou, dan ga ik maar”, zegt hij.
Ze knikt. “Je was een leuke buurjongen”, voegt ze er grijnzend aan toe.
Hij duwt haar. Zij duwt terug.
De deur gaat open, druppels vliegen naar binnen en hij sprint door de regen naar het huis vol met dozen.
Ze sluit de deur met een diepe zucht. En even zijn we er allemaal stil van.
Leave a comment