Gestrikt
Ik was de lente kwijt. Maar als ik de winkeldeur open, weet ik: ze is hier. Tulpen, ranonkels en rozen begroeten me bij binnenkomst.
De man staat ineens voor me. Hij bekijkt me van top tot teen, veegt zelfs wat sneeuw van mijn jas en begint een boeket samen te stellen.
“Dat is nog eens leuk”, prevelt hij. “Een klant. Vandaag. Terwijl er niet eens gestrooid is.” Hij houdt zijn verzameling bloemen voor mijn ogen.
“Ik wil graag zelf iets kiezen”, glimlach ik, terwijl hij nog steeds praat.
Een beetje gekrenkt schikt hij het door hem samengesteld boeket in een vaas. “Zonde”’, mompelt hij, volgens mij tegen de bloemen.
Terwijl hij verder keuvelt over de sneeuw en de huizenprijzen haalt hij uit vrijwel elke emmer een bloem en laat ze passeren alsof ze op een catwalk lopen. Ik schud mijn hoofd. Ik weet wat ik wil, maar de man gaat volledig in zijn verhaal op.
Nu houdt hij vertederd een bosje tulpen omhoog. Ik moet ongemerkt geknikt hebben, want hij pakt nog een bosje en praat en schikt de bloemen tot een uitbundig geheel.
Dan stopt hij. Kijkt ernaar. Volledig in stilte. De strik in zijn hand zweeft boven de bloemen. “Ik wil graag afrekenen”, stoor ik.
Driftig tikt hij op zijn kassa. De la gaat open, ik betaal en pak de tulpen. Even aarzel ik, kijk naar de strik, nog steeds in zijn hand.
“Die hoef ik niet”, zeg ik. De man staat echter roerloos achter zijn toonbank. Dan schiet zijn hand naar voren en met een triomfantelijke blik plakt hij de strik bovenop de tulpen.
Ik kijk naar de bloemen, gestrikt als zoete wraak, en lach.
Leave a comment