Snoeihard
Klaar met sporten en ik probeer, leunend op het zadel van mijn fiets, verbinding te maken met Spotify.
Ineens staat hij daar. Midden op het pad. Volledig in het oranje, van top tot teen. Zijn armen zijn gespreid en hij tapt de maat met zijn rechtervoet. Hij zingt. Vals en hard. Met Amsterdamse tongval. Hazes, meen ik. Over de vrouw die in hem gelooft.
Ik sta nog steeds te kijken. En hij blijft zingen. Oorverdovend, zijn armen nog immer wijd uit elkaar.
Dan draait hij zich om….en ziet mij.
Ik weet niet zo goed of ik naar hem moet knikken. Heel even zie ik zijn schaamte, dan haalt hij diep adem, gooit zijn hoofd in zijn nek en brult: “Sij siet toekomst in onsss allebeiii!” Hij draait een kwartslag, zet zijn elektrische snoeischaar aan, zijn veiligheidsbril doet hij op zijn neus en hij werkt.
Als ik aan het eind van het fietspad ben, hoor ik nog steeds zijn stem. Snoeihard.
Leave a comment