Baby love
Ze houdt mijn beide handen vast als ik mijn hakken uitschop en neemt me – ik struikel – de woonkamer in.
Daar lacht haar schoonmoeder mij breeduit toe en houdt in haar armen een klein bundeltje baby. Voordat ik het weet heb ik de baby al in die van mij. Twee donkerbruine ogen kijken me aan.
Nee, ze kijken dwars door me heen. Ik praat zachtjes tegen deze ogen, terwijl de vrouwen aan weerszijden zitten en glimlachen. Hun hoofddoeken hangen losjes over hun haren. De jonge moeder vertaalt mijn babypraat in zangerige Turkse woorden. De oudere vrouw prevelt ook woorden die ik niet versta en haalt mijn haar uit mijn ogen, zodat ik de baby beter kan zien.
Daar zit ik in mijn top met spaghettibandjes en blote schouders. Blote voeten en een afzakbroek. Ik voel me bijzonder ongepast gekleed, maar de vrouwen lijken dat te voelen en stellen me zonder woorden op mijn gemak.
Als ik weer vertrek, trekt de oudere vrouw wel even mijn top recht en kust me vervolgens op beide wangen. Ik aai nog één keer het neusje van de allerjongste vrouw van ons vieren.
Buiten ruik ik de lente. Met een vleugje baby.
@4pm
Estherrosa says...
Wat mooi! Ik kwam zelf als kind veel bij Turkse families thuis in de jaren tachtig, en kan mij het gevoel betreffende de kledij goed voorstellen. Je verhaal doet meer dan recht aan het gevoel dat baby’s kunnen opwekken. Tesamen is het een mooie combinatie van oergevoelens, inlevingsvermogen en openstaan voor elkaar. Dank!