Disco
We gooien borrelnoten in de lucht en proberen ze met onze monden op te vangen. ”Mag het licht uit…”, galmt door de kamer. Ze staat bij het lichtknopje en kijkt me vragend aan. Ik knik. Aan. Uit. Aan. Uit.… “Disco”, lacht ze.
Midden in de kamer op de houten parketvloer liggen boeken verspreid. Pennen. Lege pakjes sigaretten. Koffiemokken, bierflesjes. We zijn al een tijdje bezig.
Ik zucht. “Dit wordt niets.” Ze schudt mistroostig haar hoofd.
“Ha!”, wijst ze naar buiten. De lampen van de shoarmazaak aan de overkant van de straat gaan eveneens aan en uit. We hebben contact. “Nog iets meer dan zes uur”, vertel ik haar terwijl we naar buiten kijken. Ze haalt haar schouders op.
Een venijnige klop op de deur en haar huisgenoot staat in de kamer. “Het is 2 uur ’s nachts en ik probeer te slapen. Jullie maken belachelijk veel herrie!” Met grote passen loopt het pyjamameisje naar de geluidsinstallatie en drukt op de powerknop.
Stilte.
Ik staar naar de grond. Mijn lach onderdrukkend. Als we na haar vertrek even later verderop in het huis een deur horen dichtslaan, kijkt ze me aan. “Ja”, zeg ik. En ze drukt op het knopje. Aan. Uit. Aan. Uit.
Welja, wat stille disco. Een voldoende gaat het toch niet meer worden morgen.
Leave a comment