Uit 't Copy van Clason

21 november 2014 Er was eens

Wachttijd

Hij laat de lange buis in de grond verdwijnen. Uit zijn achterzak haalt hij handschoenen. Het is grijs. Koud. Fietsers manoeuvreren eenvoudig om de vrachtwagen die de weg verspert. Automobilisten hangen over hun stuur. Zij moeten wachten.

De machine op de wagen maakt een pompend geluid. De man heeft nu zijn handschoenen aan, hij houdt de buis op z’n plek. Terwijl hij dat doet staart hij naar een punt in de verte. Waar denkt hij aan? Aan de avond die achter hem ligt of juist aan die van vandaag. Ik drink thee aan de andere kant van het raam en probeer zijn gedachten te lezen.

Een andere man staat plots naast hem. Samen kijken ze in het gat in de grond, knikken naar elkaar. Het werk is gedaan, de buis komt langzaam omhoog.

De voorste automobilist gaat rechtop zitten, legt iets op de passagiersstoel en lijkt per ongeluk op de claxon te duwen. Hij heft zijn handen wanhopig in de lucht, zich bewust van deze fout. De twee mannen kijken inderdaad fronsend op.

Zonder te overleggen en kijkend naar de man in de auto laten ze de buis opnieuw de grond in verdwijnen. Tergend langzaam.

Want wie toetert, wacht maar wat langer. Dat weet iedereen.

Leave a comment

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.