Revolutie
Ik staar naar buiten. Daar buiten gebeurt het. Daar zou ik moeten rondlopen. Zijn. Daar zijn mensen die mijn gezicht moeten zien. Ze eraan herinneren dat ik schrijf. Voor brood. Voor geld. Dat zou ik moeten doen. Zoals ik altijd deed.
Maar ik doe niets. Ik staar naar buiten. De herfst wordt langzaamaan winter en ik merk niets van dat raam dat gesloten wordt en dat er dan elders een deur opengaat. Of hoe ging die mantra ook alweer. Mijn gezicht is onzichtbaar. Geborgen tussen vier muren. Achter glas. Warm.
Je bedrijf kan dus ook een midlifecrisis hebben. Dat weet ik nu. Want was het niet ruim twaalf jaar geleden de beste beslissing ooit? Goed. Dat bedrijf moet nu dus maar eens nodig naar de sportschool, zichzelf fit rennen, oppoetsen. Zonder de clichés van jonger willen zijn, motor rijden, toyboys, bungeejumpen of een echte facelift.
Nee.
Het is nu het moment van “verantwoordelijkheid nemen voor je talent” zoals een wijze jonge vrouw me onlangs zei. Of zoals de schrijver het in een zin ving: “Schrijven is mooi. Nooit vergeten.”
Afijn. Hoofdstuk 1 is af: erkennen dat er iets nodig is. De rest moet ik nog ontdekken. Ik staar voorlopig nog even uit ’t raam.
En dat voelt best revolutionair.
Leave a comment