Zelf doen
En dan is daar wederom die zin. Ik voel het voordat de woorden uitgesproken worden. De blik dwaalt wat af naar beneden. Handen friemelen met een kraag of met de pen die op tafel ligt. De persoon neemt een diepe teug adem, heel even is daar een lichte aarzeling en dan volgen de woorden.
Een excuus is het. Niet alleen aan mij, daar ben ik na veertien jaar van overtuigd. Nee, het is ook een verontschuldiging aan zichzelf. Een goedpraten waarom ze doen wat ze doen. Waarom ze deze stap zetten.
Sommigen krijgen zelfs rode wangen. Anderen lachen zenuwachtig. Bijna allemaal vertellen ze over eerdere pogingen. Over tijdgebrek. Over mislukkingen. Ze voelen zich opgelaten. Alsof ik een strenge leerkracht ben. Alsof ik zwijgend naar ze kijk, over mijn leesbril tuur naar het lege vel papier en mijn hoofd schud omdat er geen letter staat.
Als de zin is uitgesproken volgt opluchting. Veelal komt dan het opgewekte: ‘Nou, daarom. Ik zou het graag zelf doen, maar het lukt me niet.’
Er zijn momenten dat ik de bal kan terugkaatsen: ‘Fijn dat je bij mij komt, ik kan namelijk niet wat jij doet. Daarom werd ik schrijver en geen (vul in) dakdekker, keukenspecialist, energieleverancier, aannemer, schoenenverkoper, zoals jij.’ Maar meestal houd ik mijn mond.
Iedereen kan schrijven immers. Ik heb alleen meer tijd ervoor dan een dakdekker. Of een badkamerverkoper. Ietsjes pietsje meer tijd. Oh en vaak net wat meer zin(nen). Dat ook.
Leave a comment