Verlies
De pup kruipt over de vloer. Niet omdat ze niet lopen kan. Eerder omdat de ruimte nieuw is. Bovendien groot en uitgestrekt. Ze kent het niet. Nieuwsgierig is ze wel. Ze schuift met haar neus tussen de haren op de grond. Overal pluizen in allerlei kleuren. Ze niest. Geen wonder.
Hij tilt haar op. Zijn gezicht kan nog niet in haar vacht verdwijnen, maar hij houdt haar dicht tegen zich aan. Zijn gezichtsuitdrukking verzacht. Nog geen tien weken geleden verloor hij zijn zus. Jong. Kloteziekte. Hij voelde almaar niets, vertelde hij. Nu lijkt hij dat wel te doen.
In de spiegel zie ik dat hij zijn ogen sluit. De pup kruipt in zijn hals. Het beeld ontroert me en het knijpt tevens mijn keel dicht. Terwijl ik nu niemand heb verloren, maar wel weet wat gemis is.
Zijn ogen openen en heel even kijken we elkaar aan in spiegelbeeld. Een zweempje glimlach op zijn gezicht. Bitterzoet, heet dat geloof ik. Het komt wel goed, zou ik willen zeggen. Maar dat is niet waar. Nu nog niet. Dus glimlach ik naar hem en naar de pup. En slik de ongehoorde woorden in.
Leave a comment