Podiumdieren
Dit is een plek waar ik het liefste onzichtbaar ben. Dus verplaats ik me langs de plinten zodat ik de ruimte niet hoef over te steken. Mijn rug is gedekt door muren vol posters.
Naast me, een paar passen verder, staat een man in een winterjas. Het is hier veel te warm voor een jas met veren van dons. Misschien drinkt hij daarom zo gulzig een glas bier leeg.
Dicht bij de bar staat een bekende Nederlander. Nieuwsgierigheid wint het van verlegenheid. Heel even is er zelfs sprake van decorumverlies en luister ik af. Het gaat over contracten. Over kansen. Ik herpak mezelf, fluister streng ‘niet doen’. Dat helpt iets, niet veel, want ik blijf kijken.
Gelukkig sta ik halvelings in het donker. Met aan weerszijden nu mensen die op hun telefoon kijken. Zij zoeken net als ik de zijlijnen op zodat de felle lichten kunnen schijnen op de sprekers: de ware podiumdieren.
De BN’er praat met twee vrouwen en een man. De vrouwen hangen aan zijn lippen, bijna letterlijk, ze bewegen hun hoofden naar hem toe. Niet alleen zijn stem vertelt een verhaal. Ook zijn armen mimen de woorden.
De vrouwen lachen precies op het juiste moment. Ze strijken hun lange haren uit het gezicht. Dan, ook ik vind het abrupt, slaat de man vriendschappelijk op de schouder van de andere man, draait zich om en laat het gezelschap achter.
De overgebleven man glimlacht. De vrouwen glimlachen. Maar de dans van aantrekken is voorbij. Ze zijn uitgepraat en kijken naar de bühne waar de BN’er plaatsneemt. Een van de vrouwen drinkt haar glas wijn in een teug op. Op haar hoge hakken loopt ze naar het podium en gaat op de eerst rij zitten.
De BN’er ziet haar. Ze gooit haar haar naar achteren, want ze is nog niet uitgespeeld.
Wat dacht hij nou…
Een podiumdier zit ook graag op de eerste rang.
Leave a comment