Prima
Links van het scherm kijkt zij naar mij zoals alleen een tweejarige kan kijken. Een onbedoelde selfie is het. Haar eerste. Nu bijna 14 jaar terug. Ik heb de foto een paar maanden geleden naast het scherm neergezet. Omdat ze me laat lachen. En nog beter: alles laat relativeren. Haar blik is ongeëvenaard.
Gisteren belde de nu 15-jarige me uit Italië op. Op de achtergrond de giebelende stemmen van meisjes van 15, 16 jaar oud. ‘We zitten op een pleintje en eten een ijsje.’ De verkleinwoorden maken het wat makkelijker allemaal. Zij daar op al die kilometers afstand.
Want wat een fabel is dat. De navelstreng wordt fysiek doorgeknipt, maar is er nog steeds. Ja, de rek is groter. Ze kan nu al helemaal in haar eentje met een bus mee. Zelfs het land uit. Overdag voelt het prima, zo’n puber op reis en verhalen verzamelend voor later. In de nacht voel ik echter de leegte van mijn maag, mijn buik. Net zoals ik dat na de bevalling heb ervaren.
Nooit heb ik geweten dat je meerdere keren bevalt van hetzelfde kind.
‘We gaan op tijd terug naar het hotel hoor, mevrouw!’ riepen haar vriendinnen. Het klonk alsof ze rondjes om haar heen renden. Gelach. Gefluister. En haar droge commentaar: ‘Mijn moeder antwoordt ‘OK! Die vindt het allemaal prima!’
Vandaag gaat de jongste op brugklaskamp. Dichterbij dan Italië.
Prima, vind ik het. Hij daar, zij daar en ik hier.
Prima. Allemaal.
Leave a comment