Alter ego
Terwijl ik met haar praat, gebeurt het.
Ik schuif op om plaats te maken voor de interviewer die in me huist. Deze vrouw strekt haar armen uit, knakt haar vingers, buigt haar hoofd van links naar rechts, en begint.
Ze stelt vragen. Ze voelt welke deuren gesloten zijn maar wel open mogen, ze morrelt voorzichtig aan sloten en weet bij welke deur ze een heel klein stukje door de kier mag zien.
Ze vraagt. En vraagt.
De persoon heeft niet altijd door dat ik de interviewer werd. En toch gebeurt het steeds.
Ook als het niet het moment is. Vanwege plaats of tijd. Of omdat de kinderen of anderen die me lief zijn me niet als interviewer wensen. ‘Je interviewt weer! Of stop ermee!’ is wat mijn alter ego laat verdwijnen.
Ik denk dat de interviewer er altijd al was. Als kind al waren we met z’n tweeën. En dankzij haar vond ik de mooiste verhalen. Meestal beschrijf ik ze. Zoals hier. Of hier. Sommige verhalen zijn voor mij alleen.
En ik weet na al die jaren één ding zeker: iedereen heeft een verhaal. Een verhaal dat je soms verrast, of waarvan je pas na goed luisteren begrijpt wat je eerder al voelde maar toen nog niet wist. Het is het cliché van een puzzelstuk op de juiste plaats leggen.
Die woeste blik? Enorme stress vanwege een hulpbehoevend familielid. Die arrogantie? Verlegenheid achter een beschermend masker. De op elkaar geklemde kaken? Ingehouden boosheid van jaren en jaren.
Nu ik bijna 25 jaar professioneel interview, zoek ik een manier om de verzamelde verhalen in een mal te gieten anders dan mijn blog. Mijn alter ego juicht van enthousiasme. Ik moet het allemaal nog maar eens zien.
Wordt vervolgd.
Leave a comment