Beginnersfouten
Het is niet koud voor de tijd van het jaar. Dat hoorde ik op de radio zo-even. Toch voel ik ijs in de lucht en protesteren mijn longen. Vochtige kou vinden longblaasjes niet aangenaam.
Ik hoest in mijn sjaal. Ze staat naast me en moppert nu en dan over het spel van de elfjarigen. ‘Ah nee… Kadir! Naar voren, naar voren!’ Ik huiver als ik naar haar voeten kijk. Ze draagt dunne slofjes, sokken bijna, haar schoenen liggen nog in de auto.
Die auto, die hield ermee op. Ze had een sleepdienst moeten bellen en was wandelend naar het voetbalveld gekomen. De garage is dichtbij.
Op tijd bij de wedstrijd zijn is belangrijker dan warme voeten hebben.
Ik kan het spel niet volgen omdat de glazen van mijn bril wederom beslagen zijn. Het is mijn eerste, echte bril ooit. Beginnersfouten genoeg.
Ze pakt mijn arm. ‘Zag je dat?! De scheids is mis!’ Ik schud mijn hoofd, ik zag niets.
‘Mijn glazen…’ leg ik uit. Ze buigt zich naar me toe, mijn zicht maakt haar gezicht wazig. ‘Je ademt te veel in je sjaal’, concludeert ze, ‘zo maak je zelf mist.’ Ze lacht om mijn verbazing en langzaam zie ik haar vrolijke ogen achter haar brillenglazen verschijnen.
‘Recht voor je uit ademen!’ coacht ze, haar hand nog steeds op mijn arm. Ik doe wat ze zegt. Ze knijpt even. ‘En nog heel, heel lang blijven ademen’, fluistert ze bijna, haar ogen op de wedstrijd gericht.
Een prima tip om de week mee te beginnen.
Leave a comment