Zilveren pailletten
De eerste keer dat het gebeurde was ze verrast. En misschien nog wel meer omdat het meisje zich niet verontschuldigde. Dat kind bleef tegen haar praten, ze zei niet: ‘Oh pardon, u bent geen meneer maar een dame.’ Want dat was ze. Een dame die net met ‘meneer’ werd aangesproken. Het meisje merkte het niet op. En zij gaf het niet aan.
Uit schaamte?
Nadien zag ze wat het meisje had gezien. De weerspiegeling in de etalage toonde hoe ze was getransformeerd van een vrouw in een man.
Het was alles bij elkaar. Ze liep krommer dan ze zich kon herinneren. Haar kapsel was platter dan ze in de stoel van de kapper had zien ontstaan. En de aardetinten die haar altijd zo mooi hadden gestaan, kleurden de sekse-verandering in stijl af.
Een man was ze. Een kopie van haar oudere broer. Haar jongere zelfs. Ze bleef staren naar zichzelf in die winkelruit. Tot ze de etalage weer zag. Een pop in een jurk met zilveren pailletten.
Ze probeerde rechter te gaan staan. Bevalliger. Ze hield haar handtas niet langer vast alsof ze een kind tegen haar boezem aandrukte.
Het beeld bleef onveranderd mannelijk.
Ze draaide zich een kwartslag en toen ook dat niet hielp, sloeg de wanhoop toe. Was ze daar nu zo oud voor geworden? Al die jaren hard werken, opkomen voor vrouwenrechten, mogen stemmen, scheiden… en als beloning was je op je 79ste het evenbeeld van een man?!
Een andere man – of was het ook een vrouw? – passeerde. Hij hijgde en hoestte. Een pruttelende machine met dringend behoefte aan onderhoud. Ze keek hem na. En opnieuw naar de etalage.
Onderhoud.
Ze had een aanpassing nodig. Was haar pensioen gestort? Ze kon best wat minder uitgeven komende maand. Ze droeg de handtas zoals ze ooit geleerd had. Chic. Zelfbewust. De deuren openden, de beveiliger glimlachte naar haar. Ze lachte schalks terug. Ha, dat kon ze nog steeds.
Zilveren pailletten zocht ze. Maat 42 moest lukken.
Vanaf nu zou niemand zich meer vergissen. Want in zilveren pailletten kon men zich niet vergissen. Onmogelijk.
Leave a comment