Zelfs niet
De emergencyknop van de loopband bevestig ik altijd aan mijn shirt. Het zal mij niet gebeuren dat ik als heuse slapstick de fitnesszaal in word geschoten. En ja, de knop heeft me al heel wat keren gered tijdens mijn loopje op dezelfde plaats.
Omdat ik een losse veter had.
Omdat mijn phone op de loopband viel.
Of ik activeerde hem met ongecontroleerde armbewegingen.
Vandaag heeft iemand de draad die aan de knop zit kunstig vastgebonden. Ik moet goed kijken om te voorkomen dat de boel extra in de knoop raakt. De kleine speurtocht naar het uiteinde neemt kostbare sportminuten in beslag.
Ik zucht ervan.
Het lijkt verdomme wel alsof degene die dit deed de noodknop verzekerde. Verankerde.
Waarom? Om mij in rust te laten beslissen of ik hem aan mijn shirt wil bevestigen? Ongevraagd mij de kans bieden om zonder ankers hard te lopen?
De knoop is los.
Ook vandaag gebruik ik hem.
Wat had ik die knop graag willen activeren slechts een paar weken terug. Alles on hold. Gered. Gestopt. Niemand bezeerd. Ongedeerd.
Het meest stomme van het leven is dat zo’n knop niet bestaat.
Niet tegen pijn. Niet tegen verdriet.
Zelfs niet tegen de dood.
Zelfs dat niet.
Leave a comment