Gestolen waar
In deze ruimte, waar ik onder een glazen hemel sta, houden we ons aan meer dan anderhalve meter afstand.
Dat komt vooral doordat de tafel in de lengte staat. Precies tussen mij en de jongen in.
Hij haalt de laptop uit de tas, legt het apparaat op tafel en zet een paar stappen naar achteren.
Hij wenkt naar me. Deze situatie begint steeds meer op een film te lijken. Ik tik mijn wachtwoord in en voel me ondertussen de undercoveragent die elk moment haar achterban kan waarschuwen. Een beetje Mission: Impossible en een snufje Ocean’s 8.
‘Start hij?’
Dat doet hij. De jongen sjoelt wat dingen naar me toe vanaf de andere kant van de tafel.
Een muis. Een boekje. Een flesje. Een oplaadsnoer.
Ik stop het allemaal in mijn tas en sluit de computer af. De jongen mompelt iets. Hij lijkt me nog geen twintig. Stage? Eerste baan?
‘Sorry ,wat zeg je? ’
‘Mag ik alstublieft mijn flesje terug?’
Heel even begrijp ik de vraag niet. Dan draait mijn geheugen terug in de tijd, flesje. Ik had een flesje.
In mijn tas zie ik waar hij het over heeft: een plastic flesje desinfecteergel. Ik geef de onbedoeld gestolen waar terug, met rode wangen en ingehouden hysterische lach.
‘Dat was voor uw handen.’
‘Ja, dat snap ik. Nou ja, nu wel’, hinnik ik.
De jongen kijkt me nauwelijks aan, ik denk omdat hij oogrolt.
‘Heeft u nog vragen?’
Ik vertrouw de lach in mijn stem niet en schud van nee. Hij knikt als afscheid en draait zich om.
De lach ontsnapt en weerkaatst tegen het glazen plafond.
Hij loopt rustig verder. Wel trekt hij zijn schouders op. Heel even.
Leave a comment