De herinnering
Ze schrikt wakker. Haar bed beweegt. De kasten trillen. Snel maakt ze de man naast haar wakker. “Bom”, roept ze. “Het zijn bommen!’
De man zit rechtop en schudt zijn hoofd. “Nee, dit is een aardbeving”, zegt hij. “Zo voelt een aardbeving.”
Samen gaan ze uit bed en zien overal in de straat de lichten branden. Het is bijna half 4 midden in de nacht en de mensen zijn wakker geschrokken.
Het is weer voorbij. Samen ruimen ze op wat er is gevallen. Er is niets kapot. Ze kunnen weer gaan slapen.
Het is april 1992, maar heel even is zij weer terug in het Zuid-Holland van de jaren veertig. De bommen die ze nooit meer zal vergeten. Hoe klein ze toen ook was.
Hij denkt aan Indië. De bevingen die hij ook in het Jappenkamp voelde. De geuren en kleuren. Hoe klein hij toen ook was.
Als ik bij ze ben lachen ze erom. Om de verschillende associaties. Ik luister maar lach niet mee.
Omdat ik toen nog niet wist dat je sommige herinneringen beter weg kunt lachen.
Leave a comment