Uit 't Copy van Clason

Uitlaten

“Van binnen. Ik ben het gewoon van binnen.” Hij eet zijn stroopwafel, probeert niet te veel te kruimelen, maar vergeet halverwege dat hij dat van plan was.

Ik kijk naar hem. We hebben dezelfde ogen. Zijn huid is donkerder dan de mijne. Zijn lippen net zo vol als die van zijn vader.

“Dus niemand ziet het aan je?” vraag ik voorzichtig. Hij schudt zijn hoofd, kijkt me even snel aan en veegt zijn handen aan zijn broek af. “Ik ga weer naar buiten”, zegt hij.

Nog net voordat hij naar beneden loopt, draait hij zich om. “Zie jij het wel?” vraagt hij. “Ik voelde het”, zeg ik. Hij knikt, kijkt naar de grond. “Van binnen hè mam, daar hè.” En voordat ik kan antwoorden is hij weg.

Ik veeg de kruimels op een hoopje en bedenk me dat ik hem straks zal uitleggen dat verdriet van binnen ook wel eens moet worden uitgelaten.