Italiaans
We aarzelen voor de deur. ‘Je reserveerde toch?’ vraagt ze. Ik knik. Ik reserveerde. Het restaurant is leeg. Op de man achter het raam na. Hij poetst glazen met een theedoek en kijkt naar ons. Een vriendelijk knikje. Zullen we nog wachten op haar? We besluiten dat we willen zitten en duwen de deur open. Hij neemt de jassen aan. ‘We zijn echt de enige gasten’, fluister ik. Zij lacht. We bestellen wijn.
Even later zijn we met z’n drieën en praten zoals altijd. Over ouders, over kinderen. Over eten en werk. Over liefde. Over rouw. Over grijze haren en spijt als diezelfde haren op ons hoofd.
Om onze verhalen heen beweegt de wereld van de Italiaan. Er komen mannen binnen die zwijgend handen schudden. Ze dragen leren jasjes, hun haren strak in model. Ze drinken koffie, espresso. Mompelen zachte woorden, wisselen blikken van verstandhouding en vertrekken weer.
We spelen mee in The Godfather in Amsterdam-Zuid. Zijn de figuranten in dit etablissement dat zo uit de film lijkt weggehaald. De pluche kussens waarin we wegzakken achter het raam. De grote borden spaghetti, de zachte geluiden achter in de zaak, de net iets te harde muziek boven ons hoofd uit enorme speakers, en almaar die mannen die komen en vertrekken.
Weer een bezoeker. Een man met kinderwagen deze keer. ‘Die wagen is een afleidingsmanoeuvre, daar ligt vast geen kind in’, fluister ik. Ze lachen, schudden meewarig hun hoofd en praten verder. Ze nemen hun rol als figurant bijzonder serieus.
De Italiaan komt naar de bezoeker toe. Hij neemt de man bij de schouders en schudt hem wat heen en weer. Dan kijkt hij in de kinderwagen. Hij buigt zich voorover en kietelt op de buik van de baby. De vader, denk ik, tilt het kind – oh toch wel – uit de wagen. Ze spreken babytaal. Zelfs de man aan de bar kiekeboet achter zijn leren mouw.
‘Arrivederci buurman!’ De Italiaan houdt het dikke gordijn bij de deur open voor de kinderwagen en klopt nog vriendelijk op de schouder van de jonge vader. Deze film kreeg een onverwachte wending. Ik kan mijn teleurstelling nauwelijks verbergen. The Godfather transformeerde in een paar minuten zomaar in Buurman en Buurman.
De borden zijn leeg. De wijn is op. Ook wij vertrekken. Hij wenst ons een goede reis huiswaarts en sluit de deur.
‘A je to’, mompel ik ter afscheid. En nee, dat is geen Italiaans.
Leave a comment