Warrig
“Ben je in de war?” denk ik te verstaan.
Ik ben even stil.
Ben ik in de war? Ik vind het een intrigerende vraag. Een vraag die bij mij weer vele vragen oproept. En die er dus voor zorgt dat ik inderdaad verward raak.
Ik ben te lang stil. Je kijkt me aan. Vragend. Dus geef ik antwoord op de vraag die ik dacht dat je me stelde.
“Soms wel. Soms niet.”
Je krijgt een frons. Dan ineens een grote lach. Je praat en praat. Onverstaanbaar mooie zinnen. Je gezicht laat allerlei emoties zien. Dan geef je me eindelijk het pakje en je loopt naar je bus.
Ik sluit de deur en hoop dat ik je de volgende keer weer niet versta.
Leave a comment