Hartendief
Hij loopt naar het water. Als het zijn voetjes raakt, springt hij achteruit. Zijn lach hoor je nog net boven de brekende golven uit.
Hij strekt zijn armen boven zijn hoofd, zijn benen staan uit elkaar.
En dan staat hij daar. Doodstil. Midden in de branding.
Hij houdt het lang vol. Een man en vrouw wandelen langs en wijzen naar hem.
Hij blijft staan, roerloos. Het water kolkt om zijn voeten, de zon brandt op zijn ruggetje. Zijn ogen zijn gesloten.
Dan ineens vouwt hij de handen ineen, maakt een buiging en zwaait naar de zon. Hij geeft een schop tegen het water en rent mee met de wind.
Mijn vijfjarige kind kust de zon in een zelfgemaakte zonnegroet.
Ik voel het in mijn hart.
Leave a comment