Het oordeel
Ik verzamel madeliefjes. Op mijn schoot ligt een hele berg. Minutieus pak ik een bloemblaadje tussen mijn nagels en haal het eraf. Zachtjes mummel ik de bijpassende zinnen. Als de blaadjes op zijn, lach ik. Of somber ik. Afhankelijk van wat deze bloem me vertelt.
Ze zijn nog lang niet op. En hij weet niet eens dat ik dit zit te doen. Ik begin me te ergeren. Wat een man. Zit ik hier de liefde uit te vogelen en hij zit natuurlijk gewoon met zijn ogen dicht in de zon te niksen. Of hij is aan het voetballen met vriendjes.
De blaadjes trek ik nu minder precies uit de bloem. Ze dwarrelen op mijn schoot.
Wel. Niet. Wel. Niet.
Zie je wel. Het is niet. Ik laat me achterover vallen in het gras. Ogen dicht denk ik aan hem. Hij die ik nog niet ken, maar al wel er is. Dat moet immers, want ooit ga ik hem ontmoeten.
In de verte hoor ik mijn naam roepen. Ik steun op mijn ellebogen en zie mijn zusje gebaren dat we gaan eten. Huppelend naar de voordeur trek ik de blaadjes uit het madeliefje. Het laatste velt het toekomstige oordeel.
Ik lach. Hij houdt van me en ooit zal ik hem dat vertellen.
Leave a comment