Uit 't Copy van Clason

6 januari 2014 Er was eens

Grand jeté

De zaal is donker. Het publiek zo stil. En daar staan ze.

Ze vertellen met hun lichaam een verhaal waar iedereen zijn of haar adem van inhoudt. Hun overgave, strekkende benen, armen die ronddraaien, wentelen van lijven… ze springen zo hoog…

Terwijl ik het zie, weet ik nu al dat ik het nog een keer wil zien, en nog een keer, en nog een keer. Ik wil de beelden terugspoelen, maar er is geen tijd voor analyseren, consumeren moet ik, nu. Ik probeer het op mijn netvlies te branden, om het nooit meer te vergeten…

De dansers, ze buigen….

Heel even blijft het dood- en doodstil. Dan springen mensen op, applaudisseren, blijven klappen, fluiten, roepen. De ontlading is groot.

Honderdtwintig minuten denderden zo mijn hart binnen. Onuitgesproken woorden en gedachten werden in dans vertaald. Ik haal diep adem. Het lijkt alsof ik ontwaak en we lachen en praten met elkaar.

In de chaos van vertrekkend publiek, het zoeken van jassen, veeg ik ongezien een verdwaalde traan weg. Terwijl de eenzame danseres in mijn hoofd een prachtige grand jeté maakt.

Leave a comment

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.