Vrij spel
Waar ik woon waait het altijd. Windstil is een fenomeen. Daar wordt over gepraat. “Geen zuchtje.” “Niet te geloven.” En hoofden worden meewarig geschud.
Want zonder betekent namelijk stilte voor de storm. Dus blijven ook in de winter tuinstoelen vastgesnoerd. Het vogelbadje gevuld met extra water. De jonge bomen vastgebonden aan een paal.
Klaar voor de natuur die niet valt te bedwingen. Immers, de wind wordt soms wilder en heviger. De storm moet nu en dan vrij spel hebben. Alsof het rukt aan de ketenen van de stad die eigenlijk op de zeebodem ligt. De touwen moeten kunnen vieren, het water wil de oever kunnen raken en de wolken vragen om een vlucht.
Ik zie het riet langs het water al voorzichtig buigen. Het oefent, waait mee met de richting waarop de wind wil, maar is wel zo sterk dat het niet zal knakken. Een grote ruk en ik word bijna het water ingeblazen. Heel even ben ik uit evenwicht. Maar ik herstel me en fiets verder.
Want waar ik ook woon. Daar waait het. Soms is het tijd om je mee te laten voeren.
En vandaag is zo’n dag.
Leave a comment