De middelbare
Ik kan even niet praten, want ik vertrouw mijn stem niet. Dus knik ik ja en we slaan rechtsaf.
Ze is wat stil, moppert op mijn route die volgens haar vreselijk om is. Ze heeft zo gelijk, we fietsen zigzaggend door de stad, er valt niets te onthouden aan deze gekozen weg.
Net iets voor we er zijn aarzelt ze…ik denk het te begrijpen en stop. Uiterlijk heel nonchalant vraag ik haar of ze me appt als ze niet met een vriendin naar huis fietst. “Dan kom ik je halen en zoek ik nu een betere route uit.” Ze knikt, kijkt om zich heen en besluit me dan geen kus te geven.
Nostalgie overvalt me en ik ben even elf jaar terug in de tijd. Gelaten kijken we elkaar aan.
Gelukkig. Een vriendin roept haar, ze lacht en ze zet pratend haar fiets in het fietsenrek. Ik kijk naar haar en naar die enorme school die voor haar ligt.
Laat het in hemelsnaam anders gaan dan bij mij, denk ik.
En ik fiets de andere kant op, de middelbare school steeds verder achter me latend.
Leave a comment