Emoties
Ze loopt hard. Niet rennend, maar best hard. Het parasolletje op de kinderwagen zwiept van links naar rechts. Ze stopt even, kijkt geërgerd naar boven en buigt het stukje roze textiel net zo lang tot het schaduw geeft.
Haar ongeduld voel ik. Of herken ik het?
Ze probeert weer hetzelfde tempo te halen. Heel even zwikt ze. Even maar. Ze herpakt zich en loopt weer stevig door.
Nu ze dichterbij is, hoor ik huilen uit de wagen. Moe? Honger? Vieze luier? Ik begrijp de emotie ook nu niet, net als al die jaren geleden.
Bijna is ze bij me… Ik sta onder de jonge boom, in natuurlijke schaduw. Ik kan het patroon op haar jurk zien. De krullen die iets in haar ogen hangen. Haar strakke mond en bezorgde blik. En dan kijken we elkaar even aan. Een tel of drie. Meer kan het niet zijn. Ik knik naar haar, zeg zachtjes een begroeting die ze beantwoordt.
Ze is nog maar net gepasseerd als dochter naast me staat. Opgewekt lachend en pratend. Terwijl ik naar haar luister, zie ik de rechte rug van de vrouw steeds verder verdwijnen. En ik zou willen dat ze even omkeek. Zien dat huilende dochters ook heel goed kunnen lachen. Echt.
Leave a comment