Op een tegeltje
Ik denk in tegeltjes. Geen holle wijsheden. Of semi-grappige zinsneden. Die tegels bedoel ik niet. Ik bedoel de azulejos op de gevels in Portugal. Kleine verhalen in glazuur gevangen. Soms al eeuwenoud. Deze verhalen zijn niet opgesloten in een museum waar alleen zij komen die daar de tijd voor nemen. Nee, het is straatkunst voor iedereen die het wil zien.
En dus vind je – net als bij andere kunstvormen – sommige patronen en kleuren oerlelijk. Verrassen andere je juist doordat ze volledig in harmonie zijn met de blauwe lucht. Zelfs met de omringende geuren van sardientjes en wijn.
De kinderen weten het al. Ik wil ze vastleggen bij de tegels. In innige omhelzing leunen ze tegen de gedecoreerde gevel. Ze lachen. De foto wordt gemaakt en ook dit tegelmoment kan weer in een lijstje.
Ze weten niet dat ik de tegels rubriceer. Op jaar. Op emotie. Op het verhaal dat ik erin lees. Ze weten niet dat ik de beelden in gedachten tevoorschijn haal wanneer schoonheid ver weg lijkt.
Dat is mijn denken in tegels.
Maar toch. Het liefste zou ik er steeds een van de gevel plukken, smokkelen naar Nederland en op mijn muur bevestigen. Want, zo leerde een Portugese vrouw me, de tegels zijn allerminst enkel om te versieren…ze isoleren en beschermen.
Hoe wijs is dat? Zo wijs dat het op een tegeltje past. Vast.
Leave a comment