Nek
Hij kijkt minzaam naar het bord.
‘Dit heb ik niet besteld.’ Zijn stem past bij de boodschap.
De serveerster die de pizza op tafel heeft gezet, frunnikt wat beduusd aan haar sloof. Want nu weet ze het zeker. Net als alle gasten van dit eetcafé. Ze weet: deze man zal niet tevreden zijn. Nooit. Hij stuurde het afgelopen uur drie keer een gerecht terug. Klaagde over te lauw water. Bedekte alles onder een flinke saus van verwensingen en tirades. Zijn tafelpartner speelt somber met een bierviltje. Ook zij lijkt te beseffen dat haar avondje uit in het water valt.
‘Dus…hoe dom kun je zijn. Neem deze troep maar mee…’ zegt de ontevreden man tegen het meisje. ‘Wat een kalf ben jij zeg…’
De serveerster pakt zwijgend het bord, loopt weg, bedenkt zich en draait zich om.
Houdt ze het bord scheef? Is het de beroemde druppel? In een fractie van een seconde glijden stukken van de pizza in de openstaande kraag van het overhemd van de man. Hij schreeuwt. De wijn valt om. En terwijl het meisje verwoed met servetten, water en excuses in de weer gaat, verandert zijn outfit in een kopie van een slagershemd met indrukwekkende rode vlekken.
Wij, de omstanders, zitten erbij en kijken ernaar. Vorken blijven in de lucht hangen. Happen worden uitgesteld. Dit is de nekslag voor de serveerster….
Of niet?
We zien de jonge vrouw naar de bar lopen voor een schone doek. Rechte rug, een flauwe glimlach om haar lippen.
We halen opgelucht adem. Proosten stiekem op de stille wraak.
Haar met de nek aankijken? We zouden het je niet aanraden.
Leave a comment