Film
‘We werden net iets na het midden van ons leven wakker.’ De zin wordt door stilte ontvangen. De vrouw naast de man kijkt uit het raam. Misschien denkt ze ook wel: hoe weet je nu toch dat je op de helft van je leven bent. Of: wat bedoel je dan met wakker worden. Maar ze vraagt niets.
Ik vermoed dat haar voorkennis groter is dan de mijne.
Ze kijkt hem in ieder geval nu wel aan. ‘Ik loop veelal door een al geschoten film van mezelf’, vervolgt hij zijn verhaal. ‘Kijk, ik was hier al eerder. Vorige week. Een jaar geleden. En dan voelt het alsof ik steeds door mijn oude hier al ooit zijnde versies loop. Omdat ik hier al eens was.’
Opnieuw is het stil na het aanhoren van deze woorden. Ze knikt nu wel even lichtjes met haar hoofd. Hij pakt zijn boek, legt een hand op haar knie. ‘Fijn dat je bij me bent.’ Ze legt haar hand op zijn hand en ze kijkt me heel kort even aan.
In haar ogen lees ik geen vragen. Ze snapt de mysterieuze woorden als geen ander.
En ik benijd haar enorm.
Leave a comment