Gevoel van leven
Er gillen mensen. Ze steken hun handen omhoog. Sperren hun monden wagenwijd open. Als je niet beter weet, denk je aan paniek. Maar deze mensen verkeren niet in doodsangst, hoewel enkele harten wellicht net iets te snel kloppen. Nee, deze mensen doen dit voor hun lol. Ze laten zich tegen betaling over de kop gooien en van links naar rechts zwenken. Ze zitten vast achter een stalen buis die ze in alle euforie vastgrijpen.
Tergend langzaam klimt het karretje naar de top. De spanning stijgt voelbaar, zowel bij de kijkers als degenen die het moment daadwerkelijk beleven. Zouden ze het halen? Rijden ze niet heel zachtjes weer achteruit? Heel even lijkt de tijd stil te staan. Je kunt bijna horen dat deze plezierpassagiers hun adem inhouden. Dan denderen ze opnieuw in volle vaart de diepte in. Gegil, gejuich. Ik laat mijn adem ontsnappen. Boven me draaien de inzittenden loopings. Het geraas van de machine is oorverdovend.
Dan plots: rust. De wagens rijden al schommelend over de eindstreep. Ik zie rode wangen, verwarde haren, glinsterende ogen en een enkel spierwit gezicht. Dat gezicht slaat de volgende rit over. Ik kijk naar de verwachtingsvolle nieuwe lading dagjesmensen. Net als hun voorgangers op zoek naar een stoot adrenaline. Naar een kick. Naar het gevoel dat ze leven. Aldus de aanplakbiljetten en bijbehorende folders.
Ik houd het voorlopig maar bij de geestelijk soort. De loopings in mijn hoofd zijn even spectaculair. De kicks vrijwel gratis en onverwacht. En zo is er voor iedereen een passende rollercoaster.
Alsof het leven zo bedoeld is.
Leave a comment