Schoonheid
Als ik een cello hoor. Als ik mijn kind op toneel zie staan. Als ik de zon zie schijnen tussen de bladeren van de bomen in de straten van mijn jeugd. Als ik tegen de wind in fiets en vier zwanen rakelings boven mijn hoofd vliegen.
Als de woorden uit het lied zo treffend zijn dat ze over mij gaan. Als mijn andere kind de slappe lach heeft. Als ik de dansers na hun prachtige sprongen heel zacht hoor neerkomen op het podium. Als ik de geur ruik van de bloesem uit dat verre land. Als ik het verlangen hoor in de stem van wie ik houd. Als ik in de ogen kijk van het kind dat er nog maar net is.
Als ik de oudere man zie kijken naar zijn kleinkinderen. Als de laatste zin van het boek me zo laat duizelen. Als ik de stem hoor van de zanger. Als ik de handen van mijn moeder zie. Als ik de smaak proef uit het land van de jeugd van mijn vader.
Als ik denk aan de zonsondergangen. Aan allemaal. Als de woorden lijken te kloppen, de zinnen eindelijk er staan. Als ik hun armen om me heen voel en hun neuzen in mijn hals. Als ik het hart getekend zie op de muur als ik net een hart nodig heb.
Als dat gebeurt. Dan zwem ik even in wat stiekeme tranen. En geef ik schoonheid de schuld.
Leave a comment