De kroeg
De kou waait met de man mee naar binnen. ‘Winkel?!’ Hij roept het naar wie luisteren wil. Zijn toon klinkt vragend en dwingend tegelijkertijd. Ze verschuift een bierviltje, veegt een blonde lok voor haar ogen weg en antwoordt in het Engels. Hij moet de volgende brug over en dan naar links. Noordermarkt. Hij mompelt een bedankje en sluit de deur.
Ze huivert. Het is een stuk kouder dan gisteren. Wij, bezoekers van deze kroeg, beamen dat. Nieuwsgierig zijn we….hoe wist ze welke winkel deze toerist zocht? Stuurde ze hem zomaar ergens naartoe? Ze glimlacht, een mooie lach. De Winkel is een plek. Ik herinner het me weer: appeltaart met slagroom.
Ze zucht even en vertelt dan over de drukte in haar dorp, zoals ze haar Jordaan noemt. Ze zag ze komen, de bakken met geld. De dure gasten die in de huizen wonen waar vroeger hele gezinnen bivakkeerden. Ze schudt haar hoofd. En die toeristen? Zovelen? Die waren er niet een paar jaar terug. Ze kan zich niet heugen dat ze eerdere jaren zoveel vaste klanten geen plek aan de bar kon geven.
Maar vandaag had ze net zo goed gesloten kenne weze. Het is namelijk geen barweer. Om drie uur zullen de kroegtijgers uit de wijk weer binnendruppelen. Familie, dat werden ze in de loop van de jaren. En ja, net als van je eigen familie word je ook van hen soms krankjorem.
‘Nog een vaasje?’ Ze tapt het bier zonder te kijken. Dat hoeft niet meer, dat kan ze vast ook met haar ogen dicht. Een koetsje rijdt over de brug. Ach…ze snapt ze wel. Die Italianen. Die Spanjaarden. In hun grote en beroemde steden zit ook zij in zo’n ding en rijdt langs bezienswaardigheden. Maar hier? In Amsterdam? Ze kenne beter lopuh. Blijf je tenminste warm.
‘Deze zondag heb geen zon’, bromt een man in de hoek. Ze lacht om zijn grapje. Hoewel ik denk dat ze het niet voor het eerst hoorde. En als ik goed naar haar kijk, lijkt ze verder weg dan hier aan de bar. In een koetsje denk ik. In een warmer land.
Groot gelijk.
Leave a comment