Mango
Ze stappen giebelend de bus in. Armen vol tassen. Alleen naast en tegenover mij is nog plek.
Wie zal waar gaan zitten? Dat overleggen ze. De vrouw die besluit dat naast mij een fijne plek is, glimlacht naar me. Ik glimlach terug en schuif wat naar links. Het moet lukken. Ondanks we samen net wat te veel mens zijn voor deze krappe zitplaats. We doen allebei ons best. Zij probeert haar adem in te houden en me niet plat te drukken tegen de wand. Ik probeer haar ook ruimte te geven.
Dat gaat deels goed.
De bus rijdt weer. De vrouw tegenover me opent de tas en begint groente en fruit eruit te halen. Ze knijpt erin, praat sneller dan het licht. De vrouw naast mij humt iets. Hoewel het ook ja of nee kan zijn. Ik versta de taal niet. De andere tas gaat open. Worstjes. Aan elkaar geregen. Ze bekijkt ze stuk voor stuk. Fronst. Dan een brede lach. Goedgekeurd. Gelukkig maar.
De bus remt abrupt waardoor mijn buurvrouw en ik bijna op de schoot van onze overbuurvrouw belanden. We houden ons aan elkaar vast. Ik voel onder de vele lagen stof een stevige arm. We oe’en en ah’en wat en gaan weer rechtop zitten.
‘Honger?’ vraagt ze plots. Ze knijpt in mijn pols, dan in mijn vingers. ‘Jij moet eten?’ Ik lach, ik ben plots Hans van Grietje. Ze schudt misprijzend haar hoofd. Gerommel in de tassen. Een mango, ze houdt hem als een schat omhoog en kijkt trots. Ze geeft hem aan mij. Ik weet even niet wat te doen. Een hap eruit nemen lijkt me heel idioot, maar dat is gelukkig niet de bedoeling. Ze wijst naar mijn tas. Ik stop hem erin, hopende dat niets scherps de mango zal doorboren.
De andere vrouw zwaait ondertussen met een papieren zakje voor mijn ogen. Een pasteitje zit erin, denk ik. ‘Voor de reis!’ Ik zie er hongerig en als een reiziger uit. Ze kijken me allebei tevreden aan. Tot aan de volgende halte praten we met glimlachen. Woorden zijn niet nodig.
Dan neem ik afscheid en klim over de tassen, en de vrouwen, de bus uit.
Daar sta ik dan. In koud Amsterdam-Oost.
Maar mooi wel met een tropische verrassing in mijn tas. En een pasteitje voor de paar passen die ik nog moet reizen.
Mij kan niets gebeuren.
Leave a comment