Pavlovreactie
‘Die mevrouw danst…’
Ik draai me om en zie een jongetje dat in mijn richting kijkt. Ik werp een snelle blik achter me. Niemand. Ik kijk hem vragend aan, maar hij verstopt zich achter de benen van zijn moeder. Het ging dus over mij.
Wat een onzin. Ik dans helemaal niet. Ik sta braaf te wachten tot ik aan de beurt ben. En dat is nu. Ik laad de boodschappen op de band en voel dan toch dat het jongetje gelijk heeft. Dansen is een groot woord, maar dat ik op de achtergrondmuziek van deze supermarkt beweeg, valt niet te ontkennen.
Stop ermee, denk ik. Zo goed is de muziek niet eens. Maar een pavlovreactie is na 41 jaar niet zomaar om te buigen.
Dansen vanaf je vierde. Ik kan het iedereen aanraden en had gehoopt dat mijn kinderen hetzelfde virus kregen. ‘Als je heel goed kunt dansen, kun je ook fantastisch voetballen’, zei ik ter motivatie. Maar daar trapten ze niet in. Wel tegen een bal.
Ik loop naar huis, met boodschappen in mijn linkerhand, laptop in de andere. Balans. Muziek op mijn oren. Veel betere dansmuziek dan net. Lopen op de maat. Geen kunst.
Misschien doe ik straks op de hoek van de straat de moves die dat meisje van 14 me leerde. Hoewel…
Maar dan denk ik aan het gifje waarin een vrouw zich volledig laat gaan in haar dans. Midden op een tribune, zonder na te denken over wat anderen van haar vinden.
Dat is pas cool. Nu ik nog.
Leave a comment