Uit 't Copy van Clason

7 november 2016 Er was eens

Selfie

Ze staan tegen het bushokje geleund. Hij houdt zijn telefoon iets boven hun hoofden. Zij lacht naar hem, zegt iets wat we hier binnen in de bus niet kunnen verstaan.

Hij trekt haar iets dichter naar zich toe. Dit wordt een selfie. Dat weten we allemaal.

Zij ook. Want heel snel haalt ze haar hand door haar haar. Ze lacht nog een keer en laat vervolgens de prachtige lach verdwijnen. Ineens is ze volledig iemand anders. Ze duwt haar kin naar voren, zuigt haar wangen in, spert haar ogen wijder open. Haar lange haren zwaait ze over een schouder. Ze is er klaar voor.

Hij niet. Hij lijkt niet tevreden met de metamorfose naast zich. Want hij lacht, duwt haar zachtjes met zijn bovenarm, waardoor haar pose begint te wankelen. Ze houdt zich echter goed. Het meisje van net is en blijft verdwenen.

Dan sluit de bus met een hoop kabaal de deuren en ze schrikt op. Wat de jongen niet lukte, lukt een volle bus toeschouwers wel, want haar mond vormt de letter O en ze krijgt een mooie blos.

De jongen grijnst dankbaar, slaat een arm om haar heen en heft opnieuw de telefoon. Ze glimlacht zacht, weggedoken in zijn hals. De bus trekt op, haar publiek zal spoedig wegrijden. Maar niet voordat het ziet hoe ze samenvloeit met de jongen tot één beeld. Een echt beeld. Een selfie zonder maskers. Ik hoop dat ze zal zien hoe fantastisch dat is. Nu of dan in ieder geval later.

 

Leave a comment

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.