Uit 't Copy van Clason

30 januari 2017 Er was eens

Kleurloos

‘Dus er is geen nummer 190 meer?’

‘Nee. Sorry.’

Kun je misschien achter voor me kijken? Of je er nog eentje hebt liggen misschien?’

Het meisje schudt verveeld haar hoofd.

‘Nee, sorry.’

De vrouw kijkt verslagen en grabbelt in haar tas.

‘Kijk, dit is de kleur.’

‘Ja. Ik zie het.’ Het meisje heeft er steeds minder zin in. Ze leunt nu op de balie naast de lipsticks. Als ze thuis was, had ze haar hoofd misschien wel op haar armen gelegd.

‘Ik vind het heel erg dat de kleur uit de collectie is’, zegt de vrouw zacht. Het meisje kijkt iets achter haar. Of door haar heen. Dat kan ook.

‘Kun je me misschien helpen met het vinden van een vergelijkbare kleur?’ De vrouw stelt de vraag zonder een sprankje hoop.

‘Ik ken effe kijken bij Sjenel? Maar dat is wel een stukkie duurder natuurlijk.’ Het meisje staat nu weer recht en lijkt wat commissie te ruiken.

De vrouw kijkt even om zich heen. ‘Maar je hebt toch ook wel goedkopere merken?’

Er zijn allerlei merken in deze winkel. Maar het meisje schudt haar hoofd en wuift die gedachte meteen weg. ‘Die kleur? Nee. Dat zal niet lukken.’

De vrouw twijfelt. Dan recht ze haar rug. ‘Ik ga wel naar een andere winkel.’ Het kan het meisje weinig schelen. ‘Goed hoor, fijne dag’, mompelt ze en ze sloft naar de badproducten.

Met grote passen loopt de vrouw de winkel uit. Ze kijkt niet een keer om. Op naar de concurrent. Kleurloos kan altijd nog.

 

 

 

Leave a comment

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.