Uit 't Copy van Clason

Laf hoedje

‘Mag ik een deksel van u? Ik wil de koffie meenemen.’

Ze kijk me zichtbaar geërgerd aan maar draait zich toch om naar de deksels.

‘Welleke dan, wah?’

Ik geef geen antwoord. Heb geen idee welleke.

Ze meet ze een voor een, dat doet ze met driftige gebaren.

‘Deze past’, zegt ze, ‘ah nee…net niet.’

Het deksel sluit de beker aan een kant. De andere zijde kiert, stoom kringelt omhoog.

‘Nou, je hou je beker maar goe vast, wah. Trouwes, koffie daar moet je niet mee wandelen, wah. Koffie drink je zittend, en heet, je houdt het niet lafjes warm onder een hoedje.’

Ik kijk naar het deksel dat volgens haar mijn gebrek aan moed toont.

Ze mompelt iets onverstaanbaars maar dat is zeker voor mij bedoeld.

Het sluit niet en nog belangrijker: ze heeft gelijk. Ik haal het deksel eraf en leg het op de toonbank. Ze knikt goedkeurend. ‘Weg met coffee to go, wah!’ roept ze nog als ik de winkel verlaat.

Ik beaam het niet want de koffie moet door tijdgebrek toch echt wel met me mee. Alleen niet onder een laf hoedje dan.

Gelukkig regent het want zelfs coffee to drink mag soms wat afkoelen. En daar zijn dit keer heel wat druppels voor nodig.