Vroeger, nu en later
Soms denk ik dat het nog maar net was. En dan praat ik over de vorige eeuw.
Duurt iets eeuwen. Dan blijken dat slechts minuten te zijn.
De tijd vliegt me op die manier als een panna door mijn benen. En, de slechte voetballer die ik ben, is telkens verrast. ‘Dat was in ehm…1992!’ hoor ik mezelf met toenemende verbazing zeggen. Of ik lieg ‘ik wacht al uren…’ tegen de jongste die zou stoppen met gamen.
Ze staat voor me. Of ik haar haar wil invlechten. Dan moet ze zitten, want ik kan er anders niet meer bij. Gisteren nog wel. Of was dat langer geleden? De tijd schiet opnieuw door mijn benen en juicht om zijn eigen kunde. Minstens vijf jaar en tien centimeter terug, fluistert hij in het voorbijgaan, zijn voetbalshirtje over zijn zelfvoldane hoofd.
Ik vlecht haar haar en denk aan de perceptie van tijd. Want waarom is er vroeger, nu en later. Ik zucht ervan. ‘Mam, kan het wat sneller,’ mompelt ze, ‘ik moet om 8:00 uur fietsen.’
En zo is dit morgen alweer gisteren. En nu alweer later.
De tijd stuitert, grijnzend en al ruimschoots klaar voor de volgende panna.
De uitslover.
Leave a comment