Mrs S.
De Haarlemmerstraat is nog rustig. Een handjevol toeristen zit te wachten bij coffeeshops die nog niet open zijn. Winkeliers zetten hun reclameborden buiten of laten een luifel zakken.
Wij zitten in deze straat achter het glas, vol in de zon, en drinken koffie. Aan de andere kant van het raam staat een bank. Dit buitenmeubel is een belofte voor het voorjaar. Kijk maar, hier kun je zitten, als de zon schijnt is het hier warm, behaaglijk. Je komt dan toch wel terug?
Ondanks dat het nu te koud is, neemt voor de derde keer een toerist plaats op die voorjaarsbank. Ze poseert voor haar reisgenoot. Zitten met een been naar voren, haar haar links langs haar gezicht, kin omhoog, lachen, een foto, en ze gaan weer weg.
We zagen dit tafereel drie keer het afgelopen uur. Bij elke foto zijn we onbedoeld het achtergronddecor.
We lachen. Vandaag worden minstens drie vrijwel identieke foto’s op Insta geplaatst. Of Snapchat.
Uniek zijn is moeilijk.
Eenmaal buiten fotografeer ook ik een herhaling, maar dan een straat verder. Dit beeld is eveneens niet exclusief. Frustrerend en tegelijkertijd geruststellend.
Toch heb ik spijt dat ik Mrs. S. niet heb gefotografeerd. We kennen elkaar nu zo’n acht jaar. Zonder Twitter was ik haar zomaar voorbijgelopen in dit leven.
Hoewel je misschien nooit misloopt wat zo moet zijn.
Volgende keer zet ik haar midden in het straatbeeld. Ondanks ik weet dat ze dat verafschuwt.
Ineens begrijp ik de toeristen. Het gaat niet om het bankje, om de gevels, de grachten.
Het gaat om dat wat op de voorgrond staat.
Leave a comment