In deze schatkamer is het goud vermomd als papier. Het is omhuld door een kaft. Het staat op een rij en ligt opgestapeld als baren van letters. Er zijn ook uitgescheurde flarden goud, voor knippen is de schatbewaarder vaak te … Continue reading
Dit weekend sprak ik mijn opa. De man in het fotolijstje op het kastje, links in de hoek van de kamer. De man die ik helaas nooit mocht ontmoeten, omdat hij voor mijn geboorte stierf. Toch sprak ik hem afgelopen … Continue reading
‘Aan het eind van de rit ben ik wijzer dan toen ik net geboren was.’ Ze zwijgt en zoekt iets in haar handtas. Dat lukt niet, dus haalt ze er dingen uit om beter te kunnen vinden. Een enkele handschoen. … Continue reading
Een pasfoto is de werkelijkheid. Een selfie niet. Ik weet dat omdat ik op dit moment naar een foto kijk die me de totale waanzin toont van de filters. De pasfotomaker kijkt me onbewogen aan als ik durf ietwat te … Continue reading
Jong moeder zijn. Dat had ik achteraf misschien beter kunnen doen, denk ik als ik met zweetdruppels van de stress – nee, ik noem het niet een opvlieger – tegenover de jongste sta te tieren. Ik voel ergens wel dat … Continue reading
Hoelang is het geleden dat ik achter op een bagagerek sprong? Ik kan het me niet herinneren. Mijn benen aan de linkerkant van de fiets, mijn haren om mijn oren. Nee, ik weet het niet meer. Mijn fietsster fietste al … Continue reading
‘Misschien kunnen we samen fietsen.’ ‘Dat kan alleen als je al weet of we naar de dezelfde school gaan.’ ‘Oh..ja..’ ‘Als je naar een andere school gaat appen we. En dan spelen we. Dat doet mijn broer ook hè, op … Continue reading
De man bladert door een tijdschrift en neemt soms een slok van zijn koffie. Het plastic bekertje vervormt in zijn hand. Hij houdt het stevig vast. Nu en dan kijkt hij achter zich naar de deuren, maar daar is geen … Continue reading
‘Hier wil ik nog niet dood gevonden worden!’ Ze zegt het triomfantelijk. Met de klemtoon op dood. Ik hoor deze zin toch zeker wel een keertje of tien per jaar. Als het niet meer is. Het is niet een unieke … Continue reading
‘Ik weet t ook niet’, prevelt hij tegen de rand, daar waar het gras stopt en de betontegels beginnen. Hij zakt door zijn knieën, fluistert en haalt zijn schouders op. Hij lijkt te luisteren, het is iets grappigs want hij … Continue reading
