Uit 't Copy van Clason

17 juni 2014 Er was eens

Kruis

Ze staart. Ik krijg er bijna de slappe lach van. De man voelt het nu ook. Je ziet dat hij probeert om zichzelf een houding te geven, je hoort hem bijna denken: ‘Kijkt ze nu echt…deze keurige dame op leeftijd?’

Jawel, ze kijkt echt. Haar blik blijft gefocust. Geen uitdrukking op haar gezicht. Geen woord zegt ze. De man draait zich gelaten wat van ons af en kijkt opgelucht als de liftdeuren openschuiven.

Als hij weg is, kijkt ze me over haar brilletje aan. “Begrepen? Heb je nu gezien hoe je dat doet?” Ik kan enkel lachen. “Dus wat doe je de eerst volgende keer als je van top tot teen wordt bekeken tijdens een interview en je blokkeert?” overhoort ze me streng. “Ik kan dat niet wat jij deed”, protesteer ik, nog steeds lachend, maar ze wuift geërgerd mijn woorden weg. “Luister kind, je bent nog maar 24, neem van mij aan dit is dé tip. Staar naar hun kruis en alle bravoure verdwijnt tussen hun benen. En niet bij iedereen hè, want dan hebben we straks weer heel andere problemen.”

Ze fronst bij het horen van mijn schaterlach en loopt voor me uit. “Hup, we gaan een beurs regelen.”

Leave a comment

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.