Au. Een voet. In mijn rug. Ik voel het door de passagiersstoel heen. Rechts weilanden. Links open water. En ik ben terug in januari 2007. Deze voeten bewogen toen in mijn buik. Soms zachtjes. Of ongemeen goed geplaatst. Alsof hij … Continue reading
Soms denk ik dat ik een container kan vullen met bewaarde rotzooi. Ik bewaarde namelijk veel. Dozen staan links van mijn werktafel. Opeengestapeld. Op de zijkant staat wat ik erin kan vinden. Inspiratie, Garantiebewijzen, Ansichtkaarten en Dagboeken. Dat zijn de … Continue reading
We zitten op de achterbank in de bus. Op hun beoogde plek, dat denk ik tenminste te zien aan de twee jongens die voor me staan. Heel even lijkt het alsof ze me willen zeggen dat ik ergens anders moet … Continue reading
“Waar is mijn mammie dan…” De stiltecoupé lijkt wakker te schrikken. “Maar waar is mijn mammie dan?” Ik draai me om, zoek het kind dat bij deze vraag hoort. Hij staat vlak achter me, tussen de banken. Zijn jas is … Continue reading
Mijn linkervoet slaapt. Mijn rechterarm trilt. Maar ik moet nog even volhouden. De reclame is bijna voorbij. Bijna. Heel voorzichtig strek ik mijn been. Mijn vinger duwt twee knoppen tegelijkertijd in. Nog heel even. De dj praat, en praat, en … Continue reading
Deze kapper is populair, dus moeten we wachten. We kijken naar buiten, ietwat verstopt achter kerstballen en slingers. Hij zit op mijn schoot. Zijn lijfje ontspant. Ik ook. “Mam…het is net alsof we in de bioscoop zitten.” Hij wijst naar … Continue reading
Het woord Wijnhaven staat op de gevel, maar wij drinken er bier. Ze zit tegenover mij en praat met een jongen want deze studentenstad kent weinig vrouwen. Ik hoor echter niets. De stem laat het geroezemoes rondom me verstommen. Draagt … Continue reading
Ik staar naar buiten. Daar buiten gebeurt het. Daar zou ik moeten rondlopen. Zijn. Daar zijn mensen die mijn gezicht moeten zien. Ze eraan herinneren dat ik schrijf. Voor brood. Voor geld. Dat zou ik moeten doen. Zoals ik altijd … Continue reading
Mijn handschoenen zitten in de rugzak. Ik heb het echter zo koud dat zelfs even afstappen en ze zoeken geen optie is. Ik trek mijn mouwen wat meer over mijn handen en trap door. Over het bruggetje. Langs de bank … Continue reading
Als we de laatste kamer hebben bekeken blijft ze ineens stokstijf stilstaan. “Oh..”, komt er enkel uit haar mond. En nog een keer: “…oh…” Haar ogen zijn gericht op het lichtbeige tapijt. Voetstappen. We zien ze allemaal. Bruine prints. Iets … Continue reading
